افول

غروب آفتاب همه چیز را در خود حل خواهد کرد، به آرامی..‌.

باد مرا و خاطرات مشترکمان را تا بی نهایت خواهد برد، به آسانی..‌

و من تمام ابرها را خواهم گریست

و دریاها را به تنهایی زجه خواهم زد

و بار غم تمام کوه‌ها را به دوش خواهم کشید..

وقتی مرا تنها بگذاری دیگر چیزی از صاحب این کلمات باقی نمی ماند -تنی سرد با روحی مرده-.

و تو به آرامی از بوم سرد و زرد روزهایم محو می شوی، و من به ناچار هیچ شدنت را به تماشا می نشینم

تماشای غروب خورشید که همه چیز را در خودش حل خواهد کرد.

______________

«از ناگهان ها»

+ مثل تمام شعر های تنهای جهان، بی مخاطب!