مرشد و مارگریتا (کتاب‌ سوم)

.

خواندنش حس عجیبی به آدم القا می کند. انگار می شوی یک کودک دهه شصتی و برای اولین بار است که نشسته ای جلوی تلویزیون.

بابا می گوید از اولین چیزهایی که در این مکعب کوچک سیاه سفید نما دیده چیزی شبیه یک مستند بوده: گله ای از فیل ها که پشت سر هم راه می رفتند. لبخند می زند و می‌گوید که چقدر ترسیده بودند که نکند فیل ها از شیشه اش بیرون بیایند و حمله کنند بهشان.

کتاب اما،‌ روایت سه داستان موازی است که گاهی با هم برخورد می کنند، از هم فاصله می گیرند و دوباره احتمالا در نقطه ی بی‌نهایت با هم یکی شوند، داستان یسوعا و تصلیبش، داستان یک استاد جادوی سیاه به اسم ولند و بلاهایی که بر سر تک‌ تک آدم ها اطرافش می آورد ( و تو نمی دانی به این حجم از بدبختی شان بخندی یا برایشان  گریه کنی؟) و در نهایت داستان عشق  آرام و زیبای مرشد و مارگاریتا. 

خواندن این کتاب دقیقا مثل همان نشستن جلوی تلویزیون برای اولین بار است. خط به خط که جلو تر می آیی بر شگفتی هایت افزوده می شود مثلا می بینی سر آدمی که به نوع مرگش می خندند دقایقی بعد زیر ریل های قطار است و سعی می کنی از این به بعد به هیچ کدام از پیش بینی های احمقانه ی مرگ نخندی، کمی  بعد تر  گربه ای را می بینی که می تواند مثل  انسان ها راه برود، بخندد و مشروب بخورد و آدمها را جادو کند و از فردایش به تمام گربه های سیاه شهرطور دیگری خیره می شوی از ترس این که نکند این هم دستیار ولند خبیث باشد؟ و  نکند ناگهان فیل ها از شیشه بیایند بیرون و بزنند لهت کنند؟ 

حرفم را که بخواهم جمع کنم می رسم به اینجا که: آقا، ما گاهی در دنیای غرق در شلوغی و تکنولوژی و پیشرفت و علممان، دلمان لک می زند برای چیزی که بتواند ما را شوکه کند، انقدر که از شدت هیجان نتوانیم تکان بخوریم. یک پتک وسط‌ مغزمان جایی میان قشر های پیچ در پیچ؛ اگر وقتی از زندگی تان رسیدید به این نقطه، خبر داشته باشید که این کتاب( این کتاب لعنتی دوست داشتنی) همان است که می خواهید. خود خودش است! 

 پ.ن: به خودم اجازه ی نظر دادن در مورد آثار نویسنده های بزرگ جهان را نمی دهم، شما فرض کنید فقط یک توصیف کوتاه است از فیل هایی که دیده ام! :)