فول اچ دی

(به جعبه ی صورتی رنگ دستم نگاه کردم)

-وای من دلم نمی آد اینو بزنم، این دست من بیوفته به دو روز نکشیده داغون می شه ها، نگاش کن چقدر معصومه!

+....

-دوباره تو قیافتو اون جوری کردی؟ خب مگه عینکا نمی تونن معصوم باشند؟ ببین چقد نوئه خشگله به این می گن معصومیت عینک. اشکال نداره.. آخه تو که با این مغز نخودیت همچین چیزاییو نمی فهمی 

+...

( امروز از اون روزاست که زیاد حرف نمی زنه)

-باشه بابا تو خوبی! بذار بزنمش ببینم خوبه اصن

+....

- می آد بهم ؟

+...

( لبخند زد)

- چقد باش خوب می بینما! بهم نیاد هم  مهم نیست همه چی فول اچ دی شده..این جا همون ایستگاه اتوبوس داغونه؟ اینا همون ماشینان؟

وای مانتوهای مغازه اون طرف خیابونو ببین همون که من اسم مغازشو بیراه می خوندم و مسخرش می کردم هه نگو اسمش تیراژ بوده... چقد مانتو هاش قشنگنا... پس من چی می دیدم این همه مدت!

+ ...

( پوزخند زد، داشتم کلافه می شدم)

- چرا تو امروز این شکلی شدی؟! مردم دوست دارن ما هم دوست داریم خیر سرمون

+....

(نه حرف نمی زد که نمی زد، زل زده بود به خیابون ، خودم ادامه دادم)

-می گما کاش یه عینکم بود که می زدیم اون وقت می شد ذهن آدما رو باهاش دید اونوقت من اول از همه ذهن تو رو می دیدم ببینم تو اموز چته و بعدم ذهن خیلیای دیگرو اصن می دادم برای همه ی هفت ملیارد آدم رو زمین از این عینکا بسازن ... اونوقت کارا خیلی خوب پیش می رفت ، خیلی دروغ و ریا کاریا اصلا به وجود نمی اومد، دیگه راحت احساسات همدیگرو می فهمیدیم ، مفهومی به نام درک بیشتر جا می افتاد ، نمی دونم چرا ما آدما این قدر پیچیده ایم...

( اتوبوس سبز آبی جلوی ایستگاه ایستاد ، باید می رفتم... نگاهی به جای خالی کنارم کردم و گفتم)

- با این که امروز حتی یه کلمه هم حرف نزدی و حسابی کج خلق بودی اما من باید برم خداحافظ دوست خیالی من...

+...

( نگاهش رو پاشید به خیابان... از شیشه ی اتوبوس جای خالی اشغال شده توسط دوستم را نگاه کردم ، هنوز آنجا بود، و عینک هنوز بر چشم من)

- پ.ن: امروز واقعا رفتم عینکمو گرفتم،( دلم نمی خاد دائم بزنمش و نمی زنمش) نیم ساعتی هم مجبور شدم تو ایستگاه منتظر اتوبوس بودم...

دوستای خیالی همین جوری میان وسط زندگی من!